…..Γράφοντας την εποχή όπου το δωδεκάωρο εργασίας ήταν ο κανόνας, ο Λαφάργκ εντοπίζει τις βάσεις του καπιταλισμού στην υπερβολική εργασία, που οδηγεί σε υπερπαραγωγή προϊόντων. Αυτή φταίει για την αφαίμαξη των εργαζομένων και για τον πλούτο που συσσωρεύουν όσοι κατέχουν τα μέσα παραγωγής, όπως επίσης φταίει για τους πολέμους, που γίνονται, μεταξύ άλλων, ώστε το πλεόνασμα να διατεθεί στις αγορές άλλων χωρών.
Το παράδοξο αυτού του μηχανισμού μας το εξηγεί ο Ράσελ, με το παράδειγμα του εργοστασίου παραγωγής καρφιτσών (αυτό το εργοστάσιο είναι το κλασικό παράδειγμα που φέρνει ο Σνταμ Σμιθ στον «Πλούτο των εθνών», για να εξηγήσει τον καταμερισμό εργασίας): ορισμένος αριθμός ανθρώπων δουλεύει οκτώ ώρες την ημέρα για να κατασκευάσει τόσες καρφίτσες, όσες καλύπτουν τις ανάγκες του κόσμου. Κάποια στιγμή, η εξέλιξη της τεχνολογίας επιτρέπει στους ίδιους ανθρώπους να παράγουν μέσα στο οκτάωρο διπλάσιο αριθμό καρφιτσών, τέτοιον που δεν μπορεί να απορροφήσει η αγορά. Το λογικό θα ήταν, λέει ο Ράσελ, να μειωθούν στο μισό οι ώρες εργασίας και όλα να συνεχίσουν όπως πριν. Ομως, οι εργαζόμενοι συνεχίζουν να δουλεύουν τις ίδιες ώρες, με αποτέλεσμα κάποιοι από τους εργοδότες να χρεοκοπήσουν, επειδή δεν μπορούν να διαθέσουν τις καρφίτσες τους, και οι μισοί εργαζόμενοι να χάσουν τη δουλειά τους. Σε απόλυτους αριθμούς, οι ίδιες ώρες εργασίας διατίθενται στην παραγωγή καρφιτσών όπως και πριν.
Αν η σκληρή εργασία πρέπει, σύμφωνα με την ιδεολογία της εργατικότητας, να είναι η μοίρα του μέσου ανθρώπου, δεν είναι πάντως η μοίρα του πλούσιου. «Οι πλούσιοι επαινούν την αξιοπρέπεια της εργασίας», λέει ο Ράσελ, «ενώ φροντίζουν να παραμένουν οι ίδιοι αναξιοπρεπείς σ’ αυτό το θέμα. […] Η σύλληψη της έννοιας του καθήκοντος, ιστορικά μιλώντας, έχει αποτελέσει ένα μέσο που χρησιμοποιούν όσοι έχουν την εξουσία με σκοπό να πείθουν άλλους να ζουν για τα συμφέροντα των κυρίων τους παρά για τα δικά τους»………
ολόκληρο το άρθρο εδώ http://athens.indymedia.org/front.php3?lang=el&article_id=1201496
Ανυπάκουοι Μαθητές 