Στο άκουσμα της εργατικής πρωτομαγιάς οι περισσότεροι δε θα σκεφτούν τίποτε άλλο παρά μια μέρα αργίας, κι αν όχι αυτό έναν εορτασμό για την καθιέρωση του 8ωρου (και μόνο αυτό). Όμως τα πανηγύρια της αριστεράς, οι πομπώδεις λόγοι των μεγαλοσυνδικαλιστών, η ιστορία που (δεν) διδάσκεται στα σχολεία δεν είναι αρκετά για να επισκιάσουν το πραγματικό νόημα αυτής της ιστορικής ημερομηνίας. Το ότι δηλαδή…
για να αγαπήσουν οι εργάτες τον εαυτό τους πρέπει να ξαναμισήσουν τα αφεντικά τους
Σικάγο 1886- Η υπόθεση Haymarket
Βρισκόμαστε στην 1η μάη του 1886, ημερομηνία στην οποία η ομοσπονδία εργατικών σωματείων των ΗΠΑ και του Καναδά έχει αποφασίσει θέσπιση του 8ωρου. Στο Σικάγο κηρύσσεται γενική απεργία και γίνονται διαδηλώσεις από 40.000 εργάτες. Απέναντι στην εξάπλωση του κινήματος αυτού κράτος και αφεντικά απαντούν δολοφονώντας έξι και τραυματίζοντας δεκάδες εργάτες σε μια εν ψυχρώ επίθεση της αστυνομίας στους απεργούς ενός εργοστασίου.
Η οργή των απεργών διάχυτη: αναρχικοί και σοσιαλιστές καλούν συγκέντρωση για το επόμενο απόγευμα στην πλατεία Haymarket με μήνυμα «εργάτες οπλιστείτε και ελάτε μαζικά!». Προς το τέλος της συγκέντρωσης και ενώ οι ομιλίες συνεχίζονται η αστυνομία διατάζει τους συγκεντρωμένους να διαλυθούν. Τη στιγμή εκείνη εκτοξεύεται βόμβα εναντίων των αστυνομικών η οποία τραυματίζει 66 αστυνομικούς, εκ των οποίων οι 7 πεθαίνουν. Η μετέπειτα κτηνωδία των αστυνομικών τραυματίζει αδιευκρίνιστο αριθμό απεργών.
Τα ΜΜΕ κάνουν αυτό που γνωρίζουν καλύτερα: σπέρνουν κλίμα πανικού και τρομολαγνείας, προσπαθώντας να στρέψουν την κοινή γνώμη εναντίον των αναρχικών, των οποίων η συμμετοχή στο κίνημα για την καθιέρωση του 8ώρου ήταν δυναμική βλέποντας το απλά σα μεταβατικό αίτημα που πρέπει να κατακτηθεί άμεσα, δίχως τη μεσολάβηση καμίας κομματικής ηγεσίας, από τους ίδιους τους εργάτες και πάντα στην προοπτική ανατροπής του καθεστώτος. Με συνοπτικές και στημένες διαδικασίες, 8 αναρχικοί γνωστοί για την κοινωνική τους δράση συλλαμβάνονται και 5 απο αυτούς καταδικάζονται σε θάνατο.
Στη δίκη τους οι αναρχικοί αμφισβητούν την εξουσία του δικαστηρίου και βγάζουν τολμηρούς λόγους. Τελικά οι Spies, Engel, Parsons και Fischer απαγχονίζονται, ενώ ο Lingg γλιτώνει την αγχόνη αυτοκτονώντας. Ο Spies πάνω στην αγχόνη φωνάζει: «θα έρθει μια εποχή που η σιωπή μας στον τάφο θα είναι πιο ισχυρή από τις φωνές που στραγγαλίζετε σήμερα».
προκήρυξη που κυκλοφόρησε μετά την από επίθεση της αστυνομίας σε συγκέντρωση απεργών που είχε σαν αποτέλεσμα αρκετούς νεκρούς και τραυματίες
“ Εκδικηθείτε: Εργάτες στα όπλα! Τα αφεντικά εξαπέλυσαν τα λαγωνικά τους -την αστυνομία- και δολοφόνησαν έξι από τα αδέλφια σας, σήμερα το απόγευμα στη φάμπρικα του Μακ Κόρμικ. Σκότωσαν τ’ άμοιρα αδέλφια σας, γιατί όπως κι εσείς είχαν το κουράγιο να μην υπακούσουν στην ανώτατη θέληση των αφεντικών σας. Τους σκότωσαν, γιατί τόλμησαν ν’ απαιτήσουν τη μείωση των ωρών σκλαβιάς. Τους σκότωσαν για ν’ αποδείξουν σ’ εσάς τους “Ελεύθερους Αμερικάνους Πολίτες” ότι πρέπει να είσαστε ικανοποιημένοι με οτιδήποτε αποφασίσουν, αλλιώς θα πεθάνετε! Εδώ και χρόνια υφίστασθε τις πιο χυδαίες ταπεινώσεις, εδώ και χρόνια υποφέρετε αμέτρητα πλήγματα, αμέτρητες αδικίες, εργαζόσαστε μέχρι αναισθησίας, υποφέρετε από τους πόνους της ένδειας και της πείνας’ τα παιδιά σας τα θυσιάσατε στον αφέντη της φάμπρικας. Με λίγα λόγια όλα αυτά τα χρόνια είσασταν δυστυχισμένοι και υπάκουοι σκλάβοι. Γιατί; Για να ικανοποιήσετε την αδηφάγα φάρα, για να γεμίσετε τα χρηματοκιβώτια του κοπρίτη, κλέφτη αφέντη σας; Όταν τώρα του ζητάτε να ελαφρύνει το φορτίο σας, στέλνει τα λαγωνικά του για να σας πυροβολήσουν, να σας σκοτώσουν! Αν είσαστε άντρες, αν είσαστε τέκνα των πατεράδων σας που έχυσαν το αίμα τους για να σας ελευθερώσουν, τότε θα σηκώσετε το ανάστημά σας, θα δείξετε τη δύναμή σας και θα καταστρέψετε το απαίσιο τέρας που θέλει να σας καταστρέψει. Στα όπλα, σας καλούμε στα όπλα!
Τα αδέρφια σας”
Θεσσαλονίκη 1936
Την εποχή του μεσοπολέμου οι εξαχρειωτικές συνθήκες δουλειάς και τα εξευτελιστικά ημερομίσθια είχαν προετοιμάσει μια περίοδο αναταραχών στην ελλάδα. Τον Απρίλη στη Θεσσαλονίκη, η απεργία των καπνεργατών παρασέρνει και την υπόλοιπη εργατική τάξη φτάνοντας στη γενική απεργία της 8ης Μάη. Παρά τη γενικευμένη κρατική καταστολή οι απεργοί δεν κάμπτονται κι έτσι φτάνουμε στις 9 Μάη όπου γίνεται πορεία δεκάδων χιλιάδων ανθρώπων με τη συμμετοχή εργατών και αλληλέγγυων κοινωνικών κομματιών, ενώ η πόλη ουσιαστικά βρίσκεται στα χέρια των εξεγερμένων. Η χωροφυλακή χτυπά την πορεία και οι γενικευμένες συγκρούσεις που ακολουθούν έχουν ως αποτέλεσμα 13 νεκρούς κι εκατοντάδες τραυματισμένους. Λόγω των αντιδράσεων, το ίδιο το κράτος δίνει εντολή να αποσυρθεί η χωροφυλακή με αποτέλεσμα να μην υπάρχει επίσημη εξουσία στην πόλη. Εκλέγεται Κεντρική Απεργιακή Επιτροπή που διαπραγματεύεται τα αιτήματα των εργατών.
Η εξέγερση τελειώνει αφενός με την παρέμβαση του στρατού και τις μαζικές συλλήψεις αγωνιστών κι αφετέρου με το ξεπούλημά της από κομματικές και συνδικαλιστικές γραφειοκρατίες οι οποίες διαλέγουν το δρόμο της διαπραγμάτευσης με τον εχθρό κι όχι αυτόν της σύγκρουσης, κάνοντας ό,τι μπορούν για να εκτονωθεί η κατάσταση τη στιγμή που έπρεπε να οξύνουν τον αγώνα.
Εν κατακλείδει : Οι ταξικές και κοινωνικές συγκρούσεις δεν θα σταματήσουν όσο υπάρχουν εξουσιαστικές και εκμεταλλευτικές σχέσεις. Κανένα εργατικό κεκτημένο δε χαρίστηκε ούτε παραχωρήθηκε αλλά τα πάντα κατακτήθηκαν με αιματηρούς αγώνες. Επίσης πρέπει να γίνει κατανοητό πως όσο οι ταξικοί κοινωνικοί αγώνες εναποθέτουν τις ελπίδες τους στους κάθε λογής χειραγωγούς τους (κόμματα, συνδικαλιστικές γραφειοκρατίες) τόσο η μία ήττα θα διαδέχεται την άλλη. Τα χρονικά του Σικάγο και της Θεσσαλονίκης διδάσκουν ότι τίποτα δεν είναι ανέφικτο στα πλαίσια της αλληλεγγύης, της σύμπραξης και της αδιαμεσολάβητης δράσης των εργατών και εργατριών, προκειμένου να κατακτήσουν αυτά που τους ανήκουν, δηλαδή τα πάντα.
το κείμενο το πήραμε απ΄το αντισχολείο «μάης 2007 »
Ανυπάκουοι Μαθητές 