Δεκέμβρης ’08
Δεν εξαιρούμαστε. Κάποιοι από εμάς έζησαν τις μέρες του Δεκέμβρη στην Πάτρα κι ακόμα περισσότερο κάποιοι έζησαν τον απόηχό του. Το σίγουρο είναι ότι ήταν η ιδανική αφορμή για να προβληματίζει τις συνειδήσεις μας έως και σήμερα. Κι αν σε κάποιους ο Δεκέμβρης του ’08 ήταν εντελώς αδιάφορος, εμείς μπορούμε να τους θυμίσουμε άνετα με τι μούτρα κυκλοφορούσαν στους δρόμους εκείνες τις μέρες.
Ο Δεκέμβρης του ’08 ήταν εξέγερση. Και βρήκε απροετοίμαστους τόσο τους μηχανισμούς καταστολής όσο και την κοινή γνώμη. Γιατί πολύ απλά μια μειοψηφία ανθρώπων κατάφερε να σπάσει την βιτρίνα της συνέναισης.
Γιατί πολύ απλά τα ψεύτικα χαμόγελα στους χώρους εργασίας, το «εν δυο, προσοχή!» του σχολείου και η μίζερη ζωή που ανακυκλώνει διαρκώς την απογοήτευση μαζί με κάποια ψίχουλα ψυχαγωγίας, μετατράπηκαν σε τεράστια και αληθινά χαμόγελα κραυγής κάτω από κουκούλες και κράνη, σε οργισμένα βλέμματα και σε πράξεις απολυτότητας και ωμής βιαιοπραγίας.
Γιατί πολύ απλά ένα κομμάτι των καταπιεσμένων αυτής της κοινωνίας επέλεξαν με όποιο τίμημα να επιδιώξουν την αξιοπρέπεια απέναντι στη σαπίλα. Κι όλα αυτά (όχι από τίποτα ‘αγανακτισμένους’ και αντιμνημονιακούς που τους έχει κάτσει καλά τα τελευταία χρόνια ο ‘αντιφασισμός’ και η ‘ανυπακοή’ της τεμπελιάς και της εθνικής αντίστασης),
αλλά από τους διαβόητους σχιζομητροπολιτάνους (χουλιγκάνοι ομάδων, εργάτες, άνεργοι, πόρνες, μετανάστες, αγριονεολαίοι, πρεζόνια, αντιφασιστικοί πυρήνες, κομμούνια, αναρχοαυτόνομοι).
Και ναι! Αν αξίζει κάτι είναι να βουλώνουμε τα στόματα αυτών που θέλουν την νεκρική σιγή στο προσκήνιο. Οι εξεγερμένοι του ’08 ούτε ευαίσθητοι ήταν ούτε ονειροπόλοι ούτε ιδεολόγοι ούτε ειρηνιστές ούτε τίποτα κουλτουριάρηδες. Γιατί σε καμία περίπτωση δεν θα μπορούσαν οι καμένες τράπεζες, τα διαλυμένα μπατσικά, οι μολότοφ και οι πέτρες εναντίον όχι μόνο αστυνομικών αλλά και εναντίον φιλήσυχων, φασιστοειδών και ‘αγανακτισμένων’ να χαρακτηριστούν ως πράξη ευαισθησίας ή ως αποτέλεσμα ειρηνικής διάθεσης. Αντιθέτως, ο Δεκέμβρης έδειξε σε όλους εμάς, τους από κάτω αυτής της κοινωνίας, ότι με θέληση και συνείδηση του δίκιου μας ότι αυτοί που πραγματικά τρομοκρατούν (δηλ. οι εξουσιαστές) είναι και αυτοί που φοβούνται περισσότερο.
Ωστόσο πρώτο μας μέλημα δεν είναι να μένουμε με την εμπειρία και την γεύση της στο μυαλό μας. Οφείλουμε να πολλαπλασιάσουμε τα οδοφράγματα του Δεκέμβρη σε καθημερινό επίπεδο. Οφείλουμε να κλείνουμε τα στόματα αυτών που συναινούν στην υποτίμηση της ζωής μας. Αυτών που επιθυμούν δικτατορίες, αυτών που γουστάρουν να ζουν εις βάρος άλλων, αυτών που δεν έχουν πρόβλημα να πατούν επί πτωμάτων, αυτών που αρέσκονται στον καταναλωτισμό, αυτών που προτιμούν να κοιμούνται στην αιώνια αντικειμενικότητα. Είμαστε υποχρεωμένοι να υπερασπιζόμαστε αυτόνομα-αντιφασιστικά-αξιοπρεπώς τις ζωές μας, τις γειτονιές μας και τις εργατικές πόλεις μας. Είναι χρέος μας να στεκόμαστε δίπλα στους μετανάστες και σε όσους η εξουσία αγκαζέ με την κοινή γνώμη κάνουν την ζωή τους αβίωτη.
Αλλά σε καμία περίπτωση δεν θα αφήσουμε αναπάντητες τις καθημερινές προκλήσεις. Γιατί πολύ απλά δεν πιστεύουμε σε όνειρα, αλλά σε συλλογικές αρνήσεις. Κι αν ο Δεκέμβρης ήταν η αρχή, εμείς οφείλουμε να ήμαστε η συνέχειά του…
Ανυπάκουοι Μαθητές 